آپدیت

در هفته های اخیر قرار بود چند مطلب  در مورد موضوعات از پیش تعیین شده روی این وبلاگ بنویسم. به جز «اثر زیگارنیک و نحوه برنامه ریزی با استفاده از آن» بقیه را نوشته ام. در این مورد خاص نیاز به مطالعه در حوزه «روانشناسی یادگیری» دارم و البته هنوز وقت آن را نداشته ام که بخواهم در موردش مطالعه کنم یا اساسا اولویت بندی ذهنی من برای مطالعه به سمت آن مبحث و حوزه نرفته است. 

از هفته گذشته، به پیشنهاد یکی از دوستان که «سرمایه» و «ایده» برای راه اندازی یک کسب و کار بزرگ دارد، روزها در شرکت وی مشغول به تحقیق و نوشتن ملزومات و مشکلات راه اندازی یک کسب و کار بزرگ هستم. بعضی ها اسمش را می گذارند «Business Plan». به هر حال دارم آموزش های متمم و آنچه در این سه سال از «کسب و کار» آموخته ام را روی کاغذ می آورم؛ با سرمایه گذار و ایده پرداز بحث میکنم، روش های مارکتینگ را می سنجیم و استراتژی های آینده را می سازیم. اگر این کسب و کار پا بگیرد و موفق شود، از دو جهت برای من یک دستاورد بسیار بزرگ محسوب می شود: 

- اول از جهت رضایت خاطر از این که آموزش هایی که دیده ام و نوشته هایی که برای خودم در مورد کسب و کار از سایت متمم، Business Insider، Entrepreneur، Fortune و مطالعه مقالات و کتاب های مختلف به دست آمده است، بیهوده نبوده است و تا حد زیادی توانسته است «درونی» شود. 

- دوم از این جهت که بالاخره بعد از راه اندازی این کسب و کار می توانم با تکیه بر تجربه و ارتباطات و شناختی که امیدوارم در طی این دو سال آینده از وضعیت بازار و کسب و کار به دست بیاورم (و تلاش می کنم که با روش ها و پادکست های سودمند آقای کشاورز عزیز و استادم محمد رضا شعبانعلی گرامی به دست بیاورم) کم کم کسب و کار و طرحی که خودم از مدت ها پیش در ذهنم داشتم را عملی کنم و کسب و کار خودم را راه بیندازم. کسب و کاری که مهم ترین دستاورد و برنامه من در طول زندگی ام خواهد بود. این کسب و کار آینده من، برآیند تئوری اقتصادی من برای پیشرفت مملکت هم هست که باید آن را ابتدا خودم عملی کنم و وقتی به بالندگی و توسعه رسید، آن را دوباره تئوریزه کنم، روی کاغذ بیاورم و به عنوان «نسخه پیش زمینه و مقدمه توسعه پایدار» به عنوان اثری از  زندگی ام به آیندگان تقدیم کنم. همیشه دغدغه اصلی من «توسعه» بوده است و این موقعیت شغلی امروز باعث می شود که بتوانم تا حد زیادی به آن مهم در آینده نزدیک تر شوم. 

امیدوارم البته دانسته هایم از کسب و کار «توهم دانستن» نباشند و از جنس «دانش» باشند. برای این که تا حدی بتوانم این «توهم» را کنترل کنم، خودم اولین کسی هستم که با تمام قوا می کوشم «خلاف» تئوری ها و پیشنهادات خودم در مورد بازار و کسب و کار و ایده ای که در ذهن این دوستم است را ثابت کنم. این کار باعث می شود ساعت های بیشتری به مطالعه کتاب های کانمن، کافمن و سنگه بگذارنم و البته همواره مطالب و مقالات منابع اینترنتی مختلف از راه اندازی کسب و کارها و خطرات پیش روی آن ها را عمیق تر مطالعه کنم. جالب ترین نکته این است که در جلسه دیروزم با سرمایه گذار، از وی خواستم در مورد «تلخ ترین وقایع کسب و کار آینده» بحث کنیم و آن چیزی نبود جز تعریف «نقطه ورشکستگی». از وی خواستم شرایطی را در نظر بیاورد که قرار است در آن اعلام ورشکستگی کنیم. پس از آن شرایطی را ترسیم کردم که شرکت ما در Catch 22 گیر افتاده باشد و مثلا قرار باشد برای حفظ شرکت، پنجاه درصد کارکنان را تعدیل نیرو کنیم و البته که در مسیر توسعه شرکتمان «مسیر» مهم تر از نقطه آغاز و پایان خواهد بود. 

هفته آینده با وی در مورد ارزش بازار، اندازه بازار و ایجاد ضرور برای محصولاتمان و هم چنین بحث «هدف» و «منابع» بحث خواهم کرد و امیدوارم که نه آن قدر بزرگ لقمه برداریم که خفه شویم و نه آن قدر کوچک که گرسنه بمانیم.

از همراهی شما در هفته های اخیر و مشارکت فعالتان در نوشته هایم عمیقا سپاسگزارم.