آه در این روسیه مقدس ما، همه چیز از عشق مفرط به تقلید مسموم شده است و هر کسی سعی دارد ادای مافوقش را در بیاورد. حتی شنیده ام کارمند دون پایه ای که به ریاست یکی از ادارات بی اهمیت دولتی گمارده شده بود بلافاصله قسمتی از اتاقش را دیوار می کشد و آن را «اتاق انتظار» می کند و دو دربان با یقه سرخ و نوار طلایی جلوی در می گذارد تا هنگام ورود ارباب رجوع در را باز کنند... گرچه این به اصطلاح «اتاق انتظار» حتی به زحمت گنجایش یک میز تحریر را داشته است.

شنل - نیکلای گوگول